Life on the Orient Express

Hallo,

Hehe. Nou, ik heb het overleefd hoor, de treinreis naar Bikaner. Ik moet zeggen dat ik blij ben dat ik hier ben. Delhi is even leuk, heel even. Nu begint het voor mij pas echt.

Voordat ik in de trein zat was nog een heel gedoe. Ik had een reservering en een kaartje, dus dat scheelde een stuk. Ik wist alleen nog niet welke plaats ik had. Dat zou ik na kunnen lezen op een of andere lijst op het station. Inderdaad hingen daar papieren lijsten (!) met alle reizigers, maar na daar een tiental minuten naar gestaard te hebben kwam ik er met de hulp van een vriendelijke man achter dat dat de lijsten voor de trein eerder waren. Ik moest nog even wachten.

Dat "even" duurde trouwens nog twee uur. Ik was namelijk vroeg naar het station gegaan omdat ik geen idee had wat mij daar te wachten stond. Nou, vooral heel veel starende mensen. En met "heel veel" bedoel ik eigenlijk iedereen die ook op het station was. Vooral de mannen trouwens. Er waren ook een paar kinderen die mij aanstaarden en van alles riepen om maar mijn aandacht te krijgen. Ik negeerde dit volledig totdat er eentje heel brutaal vlak bij kwam staan. In een vlaag van toch iets lichte irritatie heb ik toen een plens water over hem heen gegooid. Ik moest daar zelf erg om lachen en de andere mensen ook wel.

Uiteindelijk kwam mijn trein, tenminste, dat dacht ik. Er stond alleen Jaipur op. Mmmh. Ik dus weer wachten. Het werd echter al kwart voor elf, dus ik had toch wel het idee dat dit toch mijn trein moest zijn. Uiteindelijk ben ik maar naar de stationswachter gegaan die mij, heel vriendelijk, vertelde dat dit inderdaad mijn trein was en ik het voorste deel moest hebben. Ok, maar toen moest ik nog op zoek naar de eerste klas. Aangezien ik er echt geen chocola van kon maken, heb ik het gewoon maar bij iedere coupe gevraagd. En zo belandde ik uiteindelijk in de eerste klas. Er waren drie coupe's, waarvan 2 voor vier en 1 voor twee personen. Na enige inschatting (ik met mijn mensenkennis die ik niet heb) ben ik maar in de tweepersoons coupe gaan zitten. Dat bleek een goed besluit. Er zat al een man, die dokter bleek te zijn en erg vriendelijk was. Hij zei dat, als ik naar Agra kwam, ik maar bij het ziekenhuis moest aanbellen, dan kon ik daar wel in de zusterflat oid slapen. Erg aardig, maar no way dat ik dat ga doen natuurlijk. Heb ik hem uiteraard niet gezegd.

Ik was intussen redelijk uitgeput, dus na een kort gesprek ben ik op mijn bank op de bovenste verdieping, nee niet het dak ;-) gaan liggen. In mijn lichte paranoide bui heb ik mijn rugtas vastgebonden, mijn kleine rugtas naast mijn hoofd gezet en mijn belangrijke papieren in mijn onder-mijn-broek-op-mijn-heupen tasje gelaten. En dan nog kon ik nauwelijks slapen. Gelukkig deed mijn medereiziger de deur dicht, dus voelde ik me al iets veiliger. Maar dan nog.

Langzaam kwam ik er ook achter wat wel handig is voor in de trein: iets om op te liggen, een laken of zo. Ik had wel een handoek die ik als hoofdkussen gebruikte, maar aangezien de bekleding van een soort platic leer was gemaakt zweette ik me gek. Oh ja, dat had ik nog niet gezegd: mijn trein had geen airco. :-( Wel twee ventilators trouwens.

Ik had echt geluk met mijn onderbuurman, want die verdween al na een uur of twee. Hij moest er al eerder uit, dus lag ik lekker alleen. Deur op slot en toen lag ik eindelijk een beetje goed. Voor een hevig schuddende trein en een te kleine bank onder airco dan he. Tijdens een kleine tussenstop ergens op tweederde van de reis (ik was om 06.00h al wel weer wakker) kwam ik er achter dat er een koe op het perron stond. En er lagen er twee bij de ticketcounter. Ik kan er niets aan doen, ik moest er toch een foto van maken.

Het uitzicht tijdens het vervolg was trouwens wel leuk. Het werd nu echt een woestijnlandschap met veel zand, een paar bomen en struiken en uiteraard ook geiten en bijbehorende hoeders. Het nadeel van dat leuke uitzicht was alleen dat er geleidelijk steeds meer zand mijn coupe in kwam waaien. Hoort er ook bij.

Behoorlijk op tijd, om half 11 (ipv 10.00h) kwam ik in Bikaner aan. Ik werd daar ogenblikkelijk bestormd door riksja chauffeurs, die ik resoluut weg commandeerde. Eerst maar even een colaatje kopen en toen een riksja zoeken die mijn niet bestormde. Ik heb namelijk de theorie dat als ik zelf iemand uitzoek de kans groter is dat hij mij inderdaad brengt waar ik heen wil. En dat klopte, in ider geval in dit geval. Ik werd keurig voor het toeristen infocentrum afgezet. Hij weigerde zelfs mijn fooi. Nette jongen.

Klein probleempje: het infocentrum is dicht. EIgenlijk niet zo gek, want ik ben vermoedelijk de enige toerist hier en daar kan je moeilijk de hele week op gaan zitten wachten. Dus maar naar het internetcafe dat vlak bij was (zoals ik in mijn trouwe Lonely Planet had gezien). En nu zit ik dus hier jullie te mailen. Dat gaat niet al te lang meer duren, want ik moet naar de wc (houd ik niet zo van in de trein) en een douche zou ook niet verkeerd zijn. Plus ik moet nog naar die rattentempel zien te komen en uitvogelen wanneer de bus naar Jaisalmer gaat. Schijnt om 10.00 oid, maar dat ga ik nog maar even navragen. Ik neem toch maar een hotelkamer (kost hier toch niks), zodat ik vanavond nog even kan bijkomen voor ik weer in de bus stap. En mocht dat niet lukken, dan kan ik alsnog blijven slapen.

Zo, ik heb er zin in. Bikaner ziet er leuk uit, dus ik ga maar eens op onderzoek uit.

Groetjes,

Saskia