Ik leef nog!

Hoi allemaal,

Ik leef nog! Ja, dat lijkt misschien vanzelfsprekend, maar na de afgelopen dagen is dat voor mij zeer zeker niet het geval.

Gisterochtend besloot ik, al zittend op mijn heerlijke bed in mijn luxe hotel, dat ik toch op tijgersafari wilde. Ja, ik weet dat ik eerst nog beweerde dat ik dat maar niet ging doen, maar het heerlijke aan de vrijheid die ik nu heb, is dat ik zo weer van plan kan veranderen. En dat heb ik dan ook gedaan. Dus snel mijn tas ingepakt en uitgechecked. Een belangrijke bijdrage aan deze omslag werd geleverd door het weer. Het had namelijk geregend en niet zo'n beetje ook. Daardoor was de temperatuur tot een graad of 30 gezakt, wat duidelijk bijdroeg aan mijn energieniveau (ik was inderdaad wel wat moe tante). Wat was dat heerlijk!

Omdat ik toch vrij dichtbij de bus stand zat ben ik daar eerst langsgelopen om te informeren naar bussen richting Sawai Madhopur, waar Ranthambhore National Park is. In tegenstelling tot een ander tijgerreservaat in Rajasthan zitten hier daadwerkelijk nog tijgers. "Nog", want het is moeilijk om ze te beschermen tegen de stropers die jacht op de dieren maken vanwege hun vermeende medicinale werking (chinees idee).

De bussen gingen om 14.30h en 17.15h, dus ik had nog mooi even tijd om toch nog wat te shoppen. Na ongeveer een uur rondlopen langs de enorme bazaars van Jaipur was ik blij dat ik de stad snel weer ging verlaten. Er was eigenlijk niets dat ik wilde kopen en er waren wel weer heel veel mensen die me nariepen en mij hun winkel in probeerden te praten. Geen zin meer in! Dus met de riksja weer naar het hotel, tas opgehaald en op naar de bus stand. Daar bleek er helemaal geen directe bus naar Sawai Madhopur te gaan, maar ik kon wel naar Tonk en daar overstappen op een tweede bus. Vooruit dan maar. Natuurlijk was ook dit weer een express bus (lokale bus en geen "deluxe"). Dus weer een hoop mensen die me vreemd aankeken en tamelijk smerige stoelen. Maar, ik vond het geweldig!

??? Ja, ik vond het geweldig. Het was eindelijk niet zo warm en we reden door een prachtige omgeving. Harstikke leuk dus. Nu kreg ik een hele andere kant van Rajasthan te zien: de niet-toeristische. We reden door allerlei dorpjes, waar mensen water uit putten aan het pompen waren (geen waterleiding), waar de koeien rode, blauwe of zwarte horens hadden, waar het bij kans soms nog viezer was dan in de steden. Mensen die aan het werk waren op het land, kuddes geiten en koeien, mannen met haren op hun oren: niet erin maar op de buitenste rand van de oorschelp en dan liefst een centimeter of vier lang (hebben wel meer Indiers, is een bijzonder raar gezicht).

Echt opschieten deed het natuurlijk niet, maar dat gaf niet. Uiteindelijk bereikten we Tonk, alwaar de kaartjesknipper van de vorige bus mij vertelde waar ik een nieuw kaartje kon kopen (dat kon uiteraard niet direct al in Jaipur). En toen zag ik de bus... Ik was inmiddels toch wel wat gewend, maar dit sloeg toch weer alles. De stoelen waren niet allen vies, maar de bekleding was maar zeer zelden intact of uberhaupt aanwezig en de vloer lag vol met etensresten. Maar mij maken ze niet meer gek, dus ik ben strak in die bus gaan zitten. Tot groot vermaak en verbazing van mijn medepassagiers, want die keken hun ogen uit. En ook daarin was ik inmiddels natuurlijk wel wat gewend, maar het was duidelijk dat ik op het platteland was aangekomen en de mensen daar niet veel toeristen zien.

Toen iedereen zijn plekje had gevonden (de bussen zitten hier op de een of andere manier altijd vol) gingen we op weg. Ik wist op dat moment zeker dat we niet of in ieder geval niet levend op de plaats van bestemming aan zouden komen. Dat kon gewoon weg niet met die bus en het geluid dat die maakte. Het uitzicht beef ontzettend leuk, dus ook al waren de omstandigheden ver beneden vriespunt, ik had er toch wel weer lol in. Tot we weer in een dorpje kwamen waar nog wat mensen de bus in stapten. En met "nog wat" bedoel ik een hoeveelheid waar een bus bij ons compleet mee zou worden gevuld. Dat werd dus dringen en... mensen op het dak. Daar zat ik dus, in een bus waar ik al bijzonder aan twijfelde, op een verschrikkelijk vieze stoel met heel veel mensen om me heen waaronder een vrouw (meisje eigenlijk) die met me probeerde te praten. Nu is mijn Hindi niet geweldig (spreek geen woord en versta ook niks), dus ondanks haar pogingen om met elleboogporren tussen mijn ribben continu mijn aandacht te trekken, kon ik echt niets meer communiceren dan waar ik vandaan kwam en waar ik heen ging. En dat vond ik al heel wat. Gelukkig bleef ze lachen en ik dus ook.

Dat is wel leuk aan het platteland: mensen kijken wel verbaasder en aandachtiger naar me, maar lachen ook en komen veel vriendelijker over. In grote steden kijken vooral de vrouwen erg afkeurend of weigeren ieder contact, maar hier lachten ze naar me en kwamen ze me een handje geven. Onder veel gegiechel uiteraard.

Na enige tijd stapten de meesten van die groep weer uit (of af, als ze van het dak kwamen), dus konden we onze reis weer iets minder onconfortabel vervolgen. En zowaar bereikten we, tegen alle verwachtingen in, veilig Masai Madhopur. Gelukkig was ook daar een riksja om me naar het hotel te brengen. Dat hotel was wel aardig, niet bijzonder, maar wel goedkoop: 450 Rupee (nog geen 9 Euro). De manager kon ook direct een safari voor me regelen voor de volgende dag. Ik kon of met een jeep, maar dat was erg duur, want dan moest ik alles alleen betalen, of met een canter (soort open truck met plaats voor 20 mensen). Het liefst wilde ik een jeep delen met iemand, maar dat ging niet, dus toch maar in die canter.

De volgende dag om 05.00 werd ik wakker gemaakt, want om 06.00 vertrokken we al. Stapt er in die canter een hele Indiase familie (inclusief oma, kinderen, neven, nichten en weet ik niet wat)! En lawaaiig dat ze waren. Ik werd er helemaal gek van! En ik had zo'n spijt dat ik niet gewoon zo'n jeep genomen had. Volgende keer doe ik dat zeker anders (weer eentje voor het rijtje "wijze lessen voor alleen op reis"). Ondanks al het getetter zagen we onderweg apen (meerdere groepen), herten (ontzettend veel), vossen, pauwen (dozijnen), soort-malibu vogels-maar-ze-heten-anders, heel veel andere prachtige vogels,... maar geen tijgers dus. Helaas, maar als ik een tijger was, was ik ook snel ondergedoken bij het horen van zo'n bende mensen.

Naast de dieren die we toch zagen, was het uitzicht in het park magnifiek. Echt prachtig, zeker zo met de eerste zonnestralen. Al met al dus toch wel de moeite waard. En ik weet nu wel dat ik echt naar zo'n park midden in India wil waar je een safari kunt maken op de rug van een olifant in een gebied dat stikt van de tijgers. Oh ja, ik wil ook nog een keer naar Afrika. (Ik vind safari's erg leuk ja.)

Terug in het hotel moest ik nog even wachten tot de eerste trein richting Bharatpur zou gaan. Ik was natuurlijk vroeg terug en de trein ging pas om 12.50 oid). Maar zo geweldig was het hotel nu ook weer niet, dus ik besloot een beetje op tijd richting station te gaan. Daar wilde ik een kaartje kopen, maar dat kon alleen voor de tweede klas. Dat klinkt natuurlijk niet zo erg, in Nederland reis ik altijd tweede klas, maar in India is de tweede klas de laagste van 7 klassen. Nou ja, niets aan te doen, zo erg kon het toch niet zijn (dacht ik toen nog). Helaas lijken de Indiase spoorwegen in 1 ding wel op die van Nederland, dus de trein kwam 1,5h te laat. Al met al heb ik daardoor in totaal 2 uur op het station gebivakkeerd met een groep hongerige (?) straatkinderen om me heen. Eerst waren dat er nog 4 en na veel gebedel besloot ik ze allemaal een zakje snoep te geven dat ik toevallig bij me had. Toen bleken er uiteraard veel meer te zijn en al snel werd ik omgeven door groezelige handjes. Het snoep was echter op en een man in uniform joeg de meute weg. Ik was daar wel blij om, want itt de meeste mensen hier, begonnen deze kinderen echt zo'n beetje aan me te trekken.

Na die twee uur kwam eindelijk mijn trein. Tussendoor had ik al even in de verkeerde trein gezeten, maar aangezien ik intussen geleerd heb om altijd minimaal twee mensen iets te vragen, kwam ik er tijdig achter dat die trein weer naar Jaipur ging. Pff, bijna weer terug bij af. Toen de juiste trein arriveerde bleek dat ik helaas mijn kaartje niet kon wisselen voor een betere plek, dus moest ik echt in die tweede klas. Daarin staan houten banken staan en zijn geen gereserveerde plaatsen. Ik begreep al snel waarom, want hoe geef je anders de plek aan in de open deur van de rijdende trein? Gelukkig is er wel een speciale vrouwencoupe, die iets rustiger is dan die van de mannen, dus ik hoefde niet echt uit de trein te hangen, maar ik zat inderdaad wel op de voettrede in de open deur. En dan dus met een trein in volle vaart (ook al is dat hier maar 80 km/h). Levensgevaarlijk natuurlijk, maar wel echt avontuur. :-)(Rustig maar Pap, ik ben inmiddels weer veilig in het hotel in Bharatpur en ik ben niet uit de trein gevallen.) Ook hier werd ik, net als in de bus, in eerste instantie ontzettend aangestaard, maar de mensen waren erg vriendelijk en hielpen me om toch een zo veilig mogelijk plekje te vinden. En ondanks het feit dat we geen woord konden wisselen, voelde ik een soort samenhorigheid. Allemaal op elkaar gepakt, sommigen zittend, andere staand, veel met kinderen, anderen met tas (ik), naast het toilet dat enorm stonk en de wastafel waarin iemand over zijn nek gegaan was. Echt India! Vreselijk vies, soms wat gevaarlijk, maar ook heel bijzonder en een heel aparte ervaring.

Na enige tijd kon ik iets meer naar het midden gaan zitten, alwaar twee jongetjes (kinderen mogen bij de vrouwen) in gebroken Engels af en toe wat vertaalden voor de vrouwen en verder zeer geinteresseerd van alles aan me vroegen. Ze wilden ook dat ik met hen meeging naar Delhi, een aanbod dat ik toch maar heb afgeslagen. ;-) En na 2,5 uur in die trein kwam ik aan op mijn plaats van bestemming. Dus zo zit ik nu in een internetdinges (kan je geen cafe noemen) jullie mijn avonturen van de afgelopen twee dagen te mailen. Morgenochtend ga ik vogels kijken in het reservaat hier (daarom ben ik hier ook). Dan is het door naar een spookstad (Fatehpur Sikri) en uiteindelijk Agra (Taj Mahal!). Ik denk dat ik morgen maar weer de bus neem. ;-)

Groetjes en liefs,

Saskia