surviving the Pune jungle

Namaste,

Hoe is het leven bij jullie? Lekker weekend (gehad)? Henry, wat leuk om iets van jou te horen. En Frank zegt dat je lading eraan komt ;-)

Mijn weekend is ook weer zo'n beetje voorbij. Het was erg leuk, maar of ik nu echt uitgerust ben...? Vandaag stond er niet veel op het progamma, behalve vanavond eten met Anil en Jyotsna (werken beide bij ITB), maar ik wilde graag zelf even de stad in. Paul had weer een cricket wedstrijd, dus ik ging alleen. Ik moet zeggen, dat was toch een wat andere ervaring dat tot nu toe in de stad. Om te beginnen ben ik eerst even een stukje gaan lopen. Het was vandaag erg warm en de zon scheen weer, dus ik zweette in no time als een otter. Het is nogal ongebruikelijk voor iemand als ik ("rijk" en Westers en zo) om te gaan lopen, dus er keken een paar mensen wat verbaasd. Nu trek ik me daar dus niets van aan en ik kijk niemand aan, dus dat ging allemaal prima. Het centrum van Puna is te ver om te lopen, maar ik wilde graag over de nieuwe brug lopen om een paar foto's te maken. Het is niet erg netjes, maar ik wilde een paar foto's maken van de sloppen daar. Om jullie er toch een indruk van te geven.

Toen ik eenmaal over dr brug was, vond ik het toch wel een beetje warm op deze manier, dus heb ik snel een riksja gewenkt. Dat was niet erg moeilijk, want het barst er van en er kwam al regelmatig een riks naast me rijden omdat ik er toch wel uitzag als iemand die er eentje nodig had. Blijkbaar lukte mijn blend-in poging toch niet al te goed. ;-) Op de weg naar MG road (MG staat uiteraard voor Mahatma Gandhi) heb ik trouwens weer een knap staaltje bijna-ongeluk meegemaakt. Die riksja's halen voortdurend alles en iedereen in, links/ rechts, maakt allemaal niet uit. Maakt mij ook niet uit, maar ze moeten niet recht op elkaar in rijden en pas op echt het allerlaatste moment er achter komen dat vier naast elkaar (beide kanten op een auto en een riskja) op die weg niet past. Mijn chauffeur gooide daarom nog snel even het stuur om zodat we net niet de achterkant van de auto naast ons inreden. Heel fijn. :-( Maar, zoals ik vandaag al een paar keer gezegd heb: "a near miss, is still a miss". Gelukkig.

Wat ik nog vergeten was te vertellen over het verkeer is dat iedereen continu toetert. Dat is namelijk een teken dat je iemand inhaalt: de meeste voertuigen hebben geen spiegels of die worden niet gebruikt. Ik hoore vandaag van Anil ook de belangrijkste regels: zorg dat je opschiet en je hoeft niet bang te zijn dat je een wet overtreedt, want wat je ook doet, je overtreedt geen wet. Nu is dat niet helemaal waar, maar het lijkt wel zo gezien de manier waarop iedereen rijdt.

Maar goed, ik was dus op weg naar MG road en die heb ik veilig bereikt. Daar heb ik gewinkeld en ben nog een beetje langs de bazaar achter deze hoofdstraat gelopen. Dat is iets wat ik zo typisch oosters vind: zo'n bazaar met allemaal kleine winkeltjes, waar ze meest bizarre dingen verkopen: meestal rotzooi trouwens. Vaak is het onvoorstelbaar wat ze erin weten te proppen. In een ruimte van 4x2,5 meter verstoppen ze rustig een halve supermarkt. En dan al die geluiden van riksja's die zich er doorheen toeteren, motorfietsen, platte wagens met groente/fruit erop. Ik heb niet snel de neiging er iets te willen kopen, maar het is wel leuk om te zien.

Maar de reden waarom ik het zo'n andere ervaring vond was dat het ten eerste overdag was: het is dan veel rustiger dan 's avonds en ten tweede kreeg ik ineens veel meer aandacht. Een vrouw alleen (vooral als ze lang en blond is) is toch wel apart hier. Heel veel mensen staarden me dus aan of riepen naar me. Niet echt storend hoor: ik zet gewoon mijn blik op oneindig (ja pap, ook typisch mama). En hoewel je dus zou denken dat je je een beetje bedreigd zou kunnen voelen, viel dat eigenlijk wel mee. Ik let wel goed op mijn spullen hoor (ik denk weer even terug aan dat maandsalaris van die landarbeiders) en ik pas wel op waar ik loop, maar verder voel ik me vrij genoeg. Ik ben benieuwd hoe dat in Rajasthan zal zijn.

Na een tijdje werd ik het zo'n beetje zat en heb ik een riksja naar een ander gedeelte genomen, waar ik eerder gewinkeld had met Paul en de vrouw van Mark. Daar heb ik nog iets voor haar en Mark gekocht om ze te kunnen bedanken voor hun gastvrijheid. Inmiddels was het tijd voor een riskja terug naar kantoor, want de zon scheen flink, dus een buitenkansje om ongestoord even op het terras in de zon te liggen/zitten. Ongestoord, want als ik tijdens werkdagen in de zon zit, word ik er direct door iedereen uit gesommeerd: "Je moet niet in de zon zitten. Veel te warm." Ja, zij zijn het inmiddels zat na 8 maanden zon, maar ik heb dit jaar nog niet veel zon gezien en wil er toch even van gezieten. Ik heb dus lekker een uurtje daar gezeten. :-)

Om half zeven werden we opgehaald door Anil. Paul was maar een klein beetje rood ;-) van het 3,5 uur cricket spelen zonder enige vorm van schaduw. Anil en Jyotsna wonen in een voor Indiërs erg mooi huis een beetje aan de rand van Pune. De ouders van Anil wonen er trouwens ook. Ik zeg "voor Indiërs erg mooi huis", want wij zouden het niet erg geweldig vinden. Maar als je het verglijkt met andere gebouwen die je hier ziet is het inderdaad niet gek. Het heeft mooi uitzicht op een heuvel met bomen (en pauwen: die kon je goed horen) en er is zelfs een tuintje met een gigantische palmboom met kokosnoten erin. Levensgevaarlijk volgens mij, want er kan er zo een op je hoofd vallen.

Toen we op het terras bovenop zaten, liet Anil ons ook zien hoe de internetverbindingen hier eruit zien: allemaal kabels die van huis naar huis over de taken lopen. Wij zijn zo gewend aan alle kabels in de grond dat je je niet eens realiseert hoeveel het er zijn. Nou, hier kun je dat heel goed zien.

Anil en Jyotsna hebben ons mee uit eten genomenbij een "Sizzlers". Aan de foto kun je wel zien waarom dat zo heet: het eten wordt opgediend op een houten plateau met een metalen bakje/plaatje die gloeiend heet is. Er komt dus een enorme damp af als het eten wordt geserveerd. Het eten was lekker en vooral veel. Gelukkig waren we niet laat gaan eten (erg vroeg zelfs voor Indiasche begrippen: 8.30h), dus tegen een uur of half elf werden we weer "thuis" afgeleverd. Ook wel eens lekker om een beetje op tijd weer terug te zijn.

Tsja, en zo is het weekend dus zomaar weer voorbij en begint de werkweek morgen weer. Morgen is trouwens niet helemaal normaal, want dan is hier de AGM (annual general meeting) en daar mag ik, als niet-ITB'er, ook bij zijn. Mark zei al dat hij mij wel een non disclosure zou laten tekenen. Haha. De AGM duurt de hele dag en daarna is er een diner met een groot feest. Ik ben benieuwd. Jullie lezen het wel.

Dag lieve mensen, ik ga slapen.

Tot mails,

Saskia

p.s. Ook wat foto's om te bewijzen dat er nog mango's over zijn ondanks mijn poging om ze allemaal op te eten.